Przed korzystaniem
z serwisu przeczytaj disclaimer
System GSM (Global System for Mobile Communications) jest jednym z systemów telefonii ruchomej.
Podobnie jak w innych systemach telefonii komórkowej, połączenie można uzyskać znajdując się w obszarze zasięgu stacji
bazowej zwanym komórką. Łączny obszar komórek zapewnia pokrycie większego terytorium. System pozwala realizować jednoczenie
wiele połączeń przy wykorzystaniu stosunkowo małej liczby kanałów radiowych.
GSM jest systemem cyfrowym, w którym sygnał
przetwarzany jest przy użyciu technologii cyfrowej. Oznacza to wysoką jakoć
dźwięku, mniejszą wrażliwoć na zakłócenia, wyższą efektywnoć wykorzystania
zasobów radiowych, niezawodną i szybką transmisję danych, trudniejszy podsłuch,
skuteczną ochronę informacji, dużą pojemnoć. Obecne systemy telefonii
komórkowej GSM pracują w pasmach częstotliwoci 900, 1800 i 1900 MHz. Ze względu
na przyznaną większą liczbę kanałów radiowych systemy 1800 i 1900 dają większą
pojemnoć systemu, czyli możliwoć obsłużenia większej liczby
abonentów.
Specyfikacja systemu GSM 1800 w porównaniu z GSM 900 narzuca mniejszą moc stacji bazowych i telefonów.
To powoduje koniecznoć budowy "gęstszej" infrastruktury sieci. W związku z większą pojemnocią, system GSM 1800 lepiej sprawdza
się w dużych, gęsto zaludnionych aglomeracjach. Z kolei system GSM 900, poza miastami, może zapewnić większe pokrycie terenu przy
tej samej liczbie stacji bazowych.
Podstawowe zalety dla użytkownika systemu GSM to: zapewnienie ciągłoci komunikacji w wielu krajach europejskich i na wiecie
dzięki możliwoci uruchomienia roamingu międzynarodowego, wysoka jakoć sygnału, poufnoć transmisji, identyfikacja abonenta
za pomocą karty mikroprocesorowej (SIM), możliwoć roamingu zagranicznego jednego operatora we wszystkich systemach GSM
(roaming plastikowy), zapewnienie szerokiego i zróżnicowanego zestawu usług (m. in. wysyłanie krótkich wiadomoci tekstowych - SMS,
transmisja telefaksowa, transmisja danych, dostęp do Internetu, połączenia konferencyjne, wywołania grupowe, kolejkowanie wywołań,
identyfikacja abonenta wywołującego i szereg innych). Obecne telefony pracujące w systemie GSM mają małe rozmiary i utrzymuje się
tendencja do produkowania coraz mniejszych modeli.
Infrastrukturę sieci GSM, w dużym uproszczeniu, tworzą urządzenia:
stacja bazowa (BTS) zapewniająca dwustronną łącznoć z telefonem w obszarze komórki
kontroler stacji bazowych (BSC) będący lokalną centralą dla połączonych bezporednio z nią BTSów (decydując m.in. o przenoszeniu połączeń do innej komórki)
centrala systemowa (MSC) sterująca siecią komórkową - poprzez przyłączone do niej BSC - przy pomocy: rejestrów abonentów wizytujących (VLR), rejestrów abonentów macierzystych (HLR), centrum autoryzacji (AUC) przechowującego i generującego dane wykorzystywane podczas autoryzacji abonentów, rejestru identyfikacji terminali (EIR) przechowującego dane wszystkich terminali (telefonów) pracujących w sieci (co umożliwia m. in. zablokowanie skradzionych terminali)
centrum nadzoru sieci (NMC)
centrum utrzymania sieci (OMC)
centrala tranzytowa umożliwiająca współpracę z sieciami zewnętrznymi
